![]() |
![]() |
سید شهیدان اهل قلم، سید مرتضی آوینی:
واحد فرهنگی ::: سه شنبه 86 شهریور 6::: 7:0 صبح
سرخوش ز سبوی غم پنهانی خویشم
چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم لب باز نکردم به خروشی و فغانی من محرم راز دل طوفانی خویشم یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی عمریست پشیمان ز پشیمانی خویشم از شوق شکرخند لبش جان نسپردم شرمنده جانان ز گران جانی خویشم بشکستهتر از خویش ندیدم به همه عمر افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم هر چند امین، بسته دنیا نیم اما دلبسته یاران خراسانی خویشم واحد فرهنگی ::: دوشنبه 86 مرداد 1::: 7:0 صبح
مهــــر را تـابنـــــده میبــودی مگـــر
جلـــــوه زهـــــرا نتــــــابیـــدی اگـــر زینـــــت عــرش است زیبــــا نــام او شمـــــع بـــودی گـــو، قمـر بر بام او ملـک دیــــن با نــــام او آذیــن شــده جــــان فدایش کــو فـدای دین شده آنکه خصم اوست، او خصم خداست او تــــــــولایــش تــــولای خــــداست فاطمـــــه ای معنــــــــی عزّ خـــــدا فاطمـــــه ای کشتـــــه راه وَلــــــی ای عفــــاف و حجــب با نامت عجین ای تـــو نور چشـــم ختـم المرسلین فاطمـــــه ای عصمـــت کبــرای حق فاطمـــــه محبــــــــوبه والای حــــق هلهلـــه در عرش از میــــــلاد تــــــو مصطفــــــی با مـــــادرت دلشاد تــو وعـــــده از حق بر پیمبــــر میشود تک درخــــت دین تنــــاور میشــــود با تــو کفـــر و شرک ابتـــر میشــود با قــدومــــت زاده کوثـــر میشـــود خــــــاتم پیغمبــــــران کرد این عیان بضعــــه پیغمبــــری داری نشــــــان ذات اقــــــدس بــا تــــو هـمآواز شد خــــانهات خلـــــوتگه هـــــر راز شد کاتـــــب وحی تو شد دســــت خدا مصحـــــف تــــو حجــــت این مدعـــا ای ولـــــی الله اعظــــم همســــرت ای مـــــلائک پاسبــــــــــــانـــان درت ای نمـــــــازت صورتـــــی از راز تـــــو ای خلائـــــق جملــــه پا انــداز تـــــو ای امامـــــــــت از تــو و تو از رســول جــــان فدایت انسیــــه، حــورا، بتول ای که احمــد بوسه زد بر دســـت تو جان فدای آن لـــب و هم دســـت تو ارض میگـــــردد به یمـــن خــــانهات مســـت یک دنیـــــــا شد از پیمانهات مدهُش از یاد تو هـــر هشیــــار شد هـــر دل خسبیـــــــــدهای بیدار شد بس امیــــرمؤمنــــــان والای تـــــــــو این قبـــــــا حق دوخــــت بر بالای تو تا زمین میگردد و هستی به پاست "رمز یــــــازهرا" به هر دردی دواست ای فلک را اُستــــن حنانــــه تـــــــــو ای زمیــــن را نرگس مستانـــــــه تو ای تـــــــو کوثر هلاتی وی والضحی مام دیـــــن گهــــــواره جنبـــــان بقـا ز عطـــــــر جاوید تو دارد انس و جـان انتظـــــار مهدی صـــــــاحبزمــــــان شــــــام تــــار این جهان را چلچــراغ گو کجــــا گیریــــم مهدی را ســـراغ اسم اعظــــــــم گر نمـــــیدانیم ما وردِ زهرا هر زمـــــان خوانیــــــــم ما ســــــومین نــــور هدایت رکن دیـــن معنــــــــی حبل المتین حق الیقین این مــــن و بار گنـــــاه و ایـــن دعــا الامـــــان ای دُره عـــــرش خــــــــدا فاطمـــــه مــن توشــــــه دارم نام تو در امیــــــد نوش مــــیاز جــــــام تو گر ببنـــــدی در سمــــاجت میکنم استـــــــغاثه بر شفـــــاعت میکنم بر حسینـــت عقـــــده دل وا کنـــــم گریــــــه، شیــــون، آه و وایــــلا کنم مـــیکنم ذکـــری ز حــــال دختـــرت مـــیبـــــرم نام علـــــی اصغـــــــرت گــــر برانـــــی باز هـــــم روز حساب أین اسبـــــاب الفـــــراری من عـذاب فاطمه رجبی |
منوی اصلی
اوقات شرعی
درباره ما
لوگوی وبلاگ
جستجو
![]() لینکهای روزانه
موضوعات وبلاگ
لینک دوستان
اشتراک در خبرنامه
آرشیو
اخبار فرهنگی
پیامها کاریکاتور هفته آثار ادبی و هنری عکس روز جلسات فرهنگی بهار 1387 زمستان 1386 پاییز 1386 تابستان 1386 آمار
بازدید امروز: 16
بازدید دیروز: 37 کل بازدیدها : 187741 نویسندگان
|
[ و شنید مردى دنیا را نکوهش مىکند فرمود : ] اى نکوهنده جهان ، فریفته به نیرنگ آن ، به ژاژهایش دلباخته و به نکوهشش پرداخته . فریفته دنیایى و سرزنشش مىنمایى ؟ تو بر دنیا دعوى گناه دارى ، یا دنیا باید بر تو دعوى کند که گنهکارى ؟ دنیا کى سرگشتهات ساخت و چسان به دام فریبت انداخت ؟ با خفتنگاههاى پدرانت که پوسیدند ؟ یا با خوابگاههاى مادرانت که در خاک آرمیدند ؟ چند کس را با پنجههایت تیمار داشتى ؟ و چند بیمار را با دستهایت در بستر گذاشتى ؟ بهبود آنان را خواهان بودى ، و دردشان را به پزشکان مىنمودى . بامدادان ، که دارویت آنان را بهبودى نداد ، و گریهات آنان را سودى . بیمت آنان را فایدتى نبخشید ، و آنچه خواهانش بودى به تو نرسید ، و نه به نیرویت بیمارى از آنان دور گردید . دنیا از او برایت نمونهاى پرداخت ، و از هلاکتجاى وى نمودارى ساخت . دنیا خانه راستى است براى کسى که آن را راستگو انگاشت ، و خانه تندرستى است آن را که شناختش و باور داشت ، و خانه بى نیازى است براى کسى که از آن توشه اندوخت ، و خانه پند است براى آن که از آن پند آموخت . مسجد محبان خداست ، و نمازگاه فرشتگان او ، و فرود آمد نگاه وحى خدا و تجارتجاى دوستان او . در آن آمرزش خدا را به دست آوردند و در آنجا بهشت را سود بردند . چه کسى دنیا را نکوهد حالى که بانگ برداشته است که جدا شدنى است ، و فریاد کرده است که ناماندنى است ، گفته است که خود خواهد مرد و از مردمش کسى جان به درنخواهد برد . با محنت خود از محنت براى آنان نمونه ساخت ، و با شادمانىاش آنان را به شوق شادمانى انداخت . شامگاه به سلامت گذشت و بامداد با مصیبتى جانگداز برگشت ، تا مشتاق گرداند و بترساند ، و بیم دهد و بپرهیزاند . پس مردمى در بامداد پشیمانى بد گوى او بودند و مردمى روز رستاخیز او را ستودند . دنیا به یادشان آورد ، و یادآور شدند . با آنان سخن گفت و گفته او را راست داشتند . و پندشان داد ، و از پند او بهره برداشتند . [نهج البلاغه]