نیست بر لوح دلم جز الف قامت یار . . . . چکنم حرف دگر یاد نداد استادم
سید شهیدان اهل قلم، سید مرتضی آوینی:
هنر آن است که بمیری پیش از آنکه بمیرانندت و مبداء و منشاء حیات آنانند که اینگونه مرده اند... خون حسین (ع) و اصحابش کهکشانی است که بر آسمان دنیا راه قبله را می نمایاند... پندار ما این است که ما مانده ایم و شهداء رفته اند، اما حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده و شهداء مانده اند... زندگی زیباست اما شهادت از آن زیباتر است... حب حسین (ع) سرالاسرار شهداست... از عاشورای سال 61 هجری دیگر زمان از عاشورا نگذشته است و همه روزها عاشوراست... کربلا حرم حق است و هیچکس را جز یاران امام حسین (ع) راهی بسوی حقیقت نیست... حقیقت هنر نوعی معرفت است که در عین حضور و شهود برای هنرمند مکشوف می گردد... هنر شیدایی حقیقت و تجلی شیدایی است
واحد فرهنگی ::: پنج شنبه 86 خرداد 3::: 7:0 صبح

یوسفعلی میرشکاک، ناصر فیض و سید عبدالجواد موسوی روز جمعه 4 خرداد در جمع طنزپردازان استان گلستان، به شعرخوانی می‌پردازند

به نقل از واحد خبر حوزه هنری، پیش از برگزاری این نشست، کارگاه آموزشی یک روزه‌ای نیز برپا می‌شود که در آن، میرشکاک اصول و مبانی طنزپردازی را تشریح می‌کند.
کارگاه آموزشی طنز ساعت 9 صبح روز یاد شده در سالن اجتماعات حوزه هنری استان گلستان و مراسم شعرخوانی ساعت 16 همان روز در کتابخانه عمومی ‌میرفندرسکی گرگان برگزار می‌شود.


نظرات()
منوی اصلی
صفحه نخست
تماس با ما
 RSS 
اوقات شرعی
درباره ما

میرشکاک در جمع طنزپردازان گرگانی - واحد فرهنگی جامعه اسلامی دانشجویان
واحد فرهنگی
لوگوی وبلاگ

جستجو
لینکهای روزانه

موضوعات وبلاگ
لینک دوستان
مجمع وبلاگ نویسان مسلمان
تاربلاگ ایلیا
اشتراک در خبرنامه
 
آرشیو
اخبار فرهنگی
پیامها
کاریکاتور هفته
آثار ادبی و هنری
عکس روز
جلسات فرهنگی
بهار 1387
زمستان 1386
پاییز 1386
تابستان 1386
آمار
بازدید امروز: 25
بازدید دیروز: 52
کل بازدیدها : 188451
نویسندگان
[ و جابر پسر عبد اللّه انصارى را فرمود : ] جابر دنیا به چهار چیز برپاست : دانایى که دانش خود را به کار برد ، و نادانى که از آموختن سرباز نزند و بخشنده‏اى که در بخشش خود بخل نکند ، و درویشى که آخرت خویش را به دنیاى خود نفروشد . پس اگر دانشمند دانش خود را تباه سازد نادان به آموختن نپردازد ، و اگر توانگر در بخشش خویش بخل ورزد درویش آخرتش را به دنیا در بازد . جابر آن که نعمت خدا بر او بسیار بود نیاز مردمان بدو بسیار بود . پس هر که در آن نعمتها براى خدا کار کند خدا نعمتها را براى وى پایدار کند . و آن که آن را چنانکه واجب است به مصرف نرساند ، نعمت او را ببرد و نیست گرداند . [نهج البلاغه]